Jak realizować wędrownictwo w swoim życiu codziennym?

Będąc wędrownikami, stawiamy przed sobą cele i konsekwentnie je realizujemy. Poznajemy świat, doskonalimy się w różnych dziedzinach, angażujemy się w życie społeczne. Wędrownictwo to droga, którą młody człowiek przebywa przygotowując się do dorosłego życia. Droga, po której stanie się odpowiedzialny, samodzielny i godny zaufania. Jak zacząć? Co robić? Jak to wszystko pogodzić?

Ja zaczęłam od otwarcia próby na naramiennik, która ma zapoznać harcerzy z ideą wędrownictwa. Rozpisując próbę należy zwrócić uwagę na to, aby zadania były rozwijające, ambitne i jednocześnie realne. Ułożyłam zadania, które miały rozwinąć moje umiejętności. Jednym z nich jest właśnie napisanie tego felietonu.

Wędrownik powinien ciągle szukać nowych zainteresowań, doskonalić się i robić postępy. Podejmuj wyczyny, które stoją na granicy Twoich możliwości. Nie muszą być typowo harcerskie – wybierz takie, którym musisz sprostać w codziennym życiu: zrób kurs prawa jazdy, oddaj krew, wystartuj w olimpiadzie z biologii, czy też skocz na bungee. Wyczyny to również walka z naszymi słabościami – objadaniem się słodyczami i fast foodami, spoźnianiem się, lenistwem… Zrezygnuj z jedzenia niezdrowych rzeczy, przejdź na dietę wegetariańską, czy też przejedź 100 km na rowerze w ciągu tygodnia. Pamiętajmy, żeby wyczyny dobierać indywidualnie, bo dla każdego jest trudne do zrealizowania coś innego.

Jako wędrownicy podejmujemy służbę – nie tylko w naszej organizacji, ale także poza nią. Musimy dostrzegać problemy otaczającego nas świata, oferować bezinteresowną pomoc i nie być obojętnym na krzywdę innych. Według mnie najlepszym rodzajem służby jest wolontariat – w domu dziecka, schronisku czy hospicjum, czy też nawiązanie współpracy z jakąś fundacją. Podejmując służbę, najpierw zostałam wolontariuszką Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, a w tym roku również zaanagżowałam się w działania miejskiego sztabu WOŚP. Ona pozwoliła mi poczuć się potrzebną i zrozumiałam, że to co robię, ma sens. Dzięki niej wędrownicy kształtują postawę osoby wrażliwej na drugiego człowieka, pełnej altruizmu i empatii. Kodeks wzywa nas do poszukiwania pól służby wszędzie – dlatego otwórzmy się na ludzi, bądźmy aktywni w społeczeństwie.

Wędrówka, będąca sposobem na pracę wędrowniczą, jest nieodłącznym elementem metodyki wędrowniczej. Dlatego znajdźmy na nią czas w swoim nierzadko napiętym grafiku. Wędrownik nie zważa na pogodę, dzień tygodnia lub ciężki plecak. Najlepszym kompanem do wędrówki jest cisza, która pozwala nam przemyśleć różne problemy czy też aspekty naszej dotychczasowej pracy nad sobą. Dzięki niej w pełni skupiamy się na swoich przemyśleniach.

Wędrownik jest osobą cieszącą się życiem. Potrafi dostrzec jego piękno nawet wtedy, gdy wszystko się wali. Dlatego nawet w naszych porażkach powinniśmy dostrzec dobre strony – dzięki nim zdobywamy nowe doświadczenia, cały czas kształtując swój charakter i ciągle pniemy się w górę. Naszą cechą jest pozytywność, która pozwala nam cieszyć się małymi rzeczami tak samo, jak tymi wielkimi.

Kodeks Wędrowniczy pozwala wędrownikowi odnaleźć swoje miejsce w społeczeństwie i uczynić go lepszym człowiekiem. Otwiera mu oczy na los i uczucia innych ludzi, motywuje  do działania. Łatwo jest go realizować w swoim codziennym życiu – podjąć się służby, stawić czoła swoim słabościom i porażkom, rozwijać swoje zainteresowania, poszerzać swoją wiedzę. Kodeks jest czymś w rodzaju drogowskazu, który stoi na naszej wędrowniczej ścieżce.

dh. Zuzanna Giecewicz
zadanie na naramiennik wędrowniczy

Grudziądz, 2017